Táta, Táta teldu bræður þína.
Einn og tveir inn komu þeir,
þrír og fjórir, furðustórir.
Fimm og sex, sjö og átta,
svo fóru þeir að hátta,
níu, tíu, ellefu og tólf,
lögðu plöggin sín ofan á gólf.
Fóru svo að sofa,
sína drauma lofa,
en um miðjan morgun
mamma vakti þá.
Þrettán, fjórtán, fimmtán, sextán,
fætur stukku þeir á,
fóru svo að smala, suður fyrir á.
Sautján, átján, lambærnar fundu þeir þá.
Nítján voru tvílembdar torfunum á.
Tuttugu sauðina suður við mel,
teldu nú áfram og teldu nú vel.

Táta, Táta

Táta, Táta teldu dætur þínar.
Ein er í hvelju, tvær í búri borð að setja.
Þrjár í eldhúsi graut að gera.
Fjórar í fjósi flór að moka.
Fimm á fjalli fífil að grafa.
Sex á sandi, sjö á landi.
Átta í eyjum eld að kynda.
Níu á nesjum naut að geyma
Tíu á túni og tuttugu heima,
hundrað eru á húsabaki
og þó er ekki hálftalið liðið hennar Tátu.